Najpierw wsiąkają ciała. Kapilarnie. Zresztą komu by się w takiej sytuacji spieszyło?
Kropla za kroplą, w grunt, do warstwy gliny aż do zniknięcia, a kiedy już ich nie ma to przychodzi pora na kamienie.
Te uczłowieczone gubią się między drzewami…

Topią się w trawach ostrych…

Milimetr po milimetrze, warstwa za warstwą z co trzecim pokoleniem…

Powoli, bo las ma czas. A kiedy to wszystko już minie nastaje koniec tego rodzaju, gdzie nie ma już nic. Wszystkie ciała wsiąkną, kamienie się zgubią w drzewach a czas na tym końcu, bez subiektywnej racji swojego istnienia skończy się, bo na co on komu teraz?

I patrz na mnie, na tygrysy, na bizony
Na pole. Patrz śmiało. Wgapiaj się raz
Drugi raz bo to ostatni raz. To moje

Dzieciństwo a teraz szybka starość.
Rach ciach bez chwili namysłu.
Po prostu bez pomysłu na siebie
W czarnym garniturze i trumnie
Sosnowej leżę. Leżę i leżę. Łżę
Nawet na koniec.

I mrugaj z prędkością światła,
Tak! Nie mylę się także
W poprzednim wersie

Autor: Ilionowski

Cześć,

dawno nie pisałem, bo byłem zajęty. Teraz także niewiele mam czasu, dlatego piszę. W planach miałem napisać coś do rzeczy, ale – właśnie, właśnie, brakuje mi czasu. Zatem krótko i do rzeczy:

cześć!

d/w

Kaśka
Sylwka
Anka
Ewka
Ewka
Gośka
Anka
Julita
Kaśka
Karolina
Nadja
Baśka