Po kilku godzinach Atomizer ocknął się. Spojrzał na stołek i kiedy nie zobaczył na nim Dżaka szybko wstał i udał się na poszukiwanie przyjaciela. Najpierw sprawdził w kuchennej szafce, która była ich ulubiona kryjówką, w której chowali się przed inkasentem z gazowni. Lecz tam go nie było. Udał się zatem pospiesznie do łazienki. Wiedział, że Dżak lubił spędzać godziny na muszli klozetowej, oddając się studiom różnych gazet z pogranicza fantazy. Jednak i tam nie zastał przyjaciela. Przeczesał w końcu całe mieszkanie, ale jak się okazało nadaremnie. Dżak zniknął bez śladu. Atomizer bardzo się zaniepokoił, bo wiedział, że gdy Dżak wychodził gdzieś sam, to zawsze zostawiał karteczkę z informacją gdzie idzie i o której wróci. Tym razem nie było ani Dżaka ani karteczki. Całkowicie zrezygnowany usiadł w kącie pokoju, wiedząc, że pozostało mu tylko czekać.
Dokładnie trzy godziny, dwie minuty i jedenaście sekund później, Adamski usłyszał charakterystyczny szczęk klucza w zamku. Dżak wrócił do domu.
– Jesteś! Jesteś! A już myślałem, że porwało cię ufo! wykrzyknął i rzucił się na Dżaka z otwartymi ramionami. Dżak jednak był jakiś dziwny. Nie był już ten sam wesoły młodzieniec, z którym jadł razem śniadania, zmywał naczynia czy szedł do łóżka.
– Serwus powiedział opanowanym głosem Dżak.
– No jak to? Nie przytulisz mnie? zapytał zdziwiony Adamski i dopiero teraz zobaczył istotne zmiany jakie zaszły w imidżu jego ukochanego. Dżak zamiast dżinsów, swetra i polaru miał na sobie przydługi, czarny garnitur. Okryty był kapotą, także koloru czarnego a na głowie miał dziwne coś, co wyglądało jak czapka, którą nosił Wokulski w Lalce. Cały ten wizerunek uzupełniał kawałek drewna, który Dżak dzierżył w delikatnej dłoni.
– Ale masz fajową palicę powiedział Atomizer, spoglądając zazdrośnie na równiuteńki kawałek drewna. Pójdziemy na kasztany? zapytał.
– To nie palica ignorancie jeden ty odburknął Dżak.
– A co?
– To laska, którą mi zrobił taki jeden pan.
– Jakiś pan zrobił ci laskę? zapytał Adamski.
– Tak, w dzisiejszym świecie żeby osiągnąć sukces trzeba robić laski odpowiedział Dżak, posiłkując się własnym wyobrażeniem na temat globalizacji, praw ekonomii i wolnego rynku.
W oczach Atomizera pojawiły się łzy, a głowie zakiełkowała jadowita myśl: Czy zdradził?. Dżak jednak nie zwrócił uwagi na zasmuconego przyjaciela. Odłożył laskę do kąta, ściągnął kapotę i powiesił ja na wieszaku i zapytał:
– Ładny mam garnitur?
– Trochę za długi odpowiedział zasmucony Adamski.
– Też tak uważałem powiedział Dżak, cały czas oglądając się w lustrze. Ale wszyscy sprzedawcy w Tesko byli zgodni, że garnitur jest odpowiedni i że jeszcze na pewno urosnę, tylko muszę pić więcej mleka. Radzili, żebym go kupił, bo taka promocja to już się na pewno szybko nie trafi. I muszę ci powiedzieć kontynuował że jakoś to mnie nie przekonało. Kiedy jednak szef działu z odzieżą szepnął mi do ucha, że dorzuci markowy otwieracz do butelek gratis, to miałem pewność, że taka gratka nie zdarzy się prędko. No i kupiłem.
Historia zakupu garnituru w Tesko, była ważną lekcją, którą odebrał Dżak od życia. Nauczył się wówczas, że każdy towar, niezależnie od jakości znajdzie swojego nabywcę, oraz że najważniejsza w marketingu jest promocja. Tym magicznym pojęciem będzie kusił klientów Empiq, oferując tomiki swojej poezji w promocji. Najpierw robił promocje autorskie, to znaczy przesiadywał w sklepikach i rozdawał autografy. Jednak ten sposób okazał się być nieskuteczny. Bo ilość chętnych była niewielka, a Dżak musiał godzinami przesiadywać na mrozie w holach marketów. Postanowił zmienić target dla swojej twórczości. Charytatywnie wyrecytował kilka rymowanek na Uniwersytecie Trzeciego Wieku. Tylko starsze panie były zainteresowane jego twórczością, więc zaproponował wszystkim słuchaczom, że do każdego tomiku, który kupią dołączy swój własnoręczny szkic Myszki Miki. Jednak i to okazało się nieskuteczne. Dopiero któregoś razu wpadł na szatański pomysł. Udał się do banku, wziął kredyt i ogłosił promocję: Dżak Menel, Wiersze, 2,59 pln/szt. + 42 calowy telewizor plazmowy i zestaw kina domowego dolbi sarałnd gratis. Był to traf w dziesiątkę. Nie tylko sprzedał wszystkie sto egzemplarzy pierwszego nakładu wierszy, ale z całego kraju nadchodziły zapytania o kolejne egzemplarze i o konieczność dodruku. Ten pionierski sposób błyskawicznego rozpowszechniania towaru, w tym przypadku tomików z rymowankami, doczekał się wielu opracowań naukowych w literaturze ekonomicznej. W klasycznym, sześciotomowym dziele Hansa-Jürgena Grauschwanza pt. Zukunftsökonomie: Dżak Menel und die Geschichte des All-Geheimnis(Berlin, 6023 r.), owa metoda nazwana zostanie: menelowską zasadą zysku ujemnego na korzyść niepewnej przyszłości. Grauschwanz jest zdania, że ta rewolucyjna wówczas metoda sprzedaży miała na celu: wciskanie ludziom kitu, przy jednoczesnej stracie własnej w oczekiwaniu na sławę (Tamże, t. 3, s. 467; zob. także: tamże, t. 2, rozdz. VI Dżak Menel: Macht und Ruhm.). Na korzyść tez niemieckiego badacza przemawiają ostatnie odkrycia archeologiczne prowadzone na Starym Rynku w Posnańu. Odkryto tam fundamenty jednej z tanich księgarń, które były bardzo popularne w okresie życia i twórczości Dżaka Menela. Oprócz szyldu z napisem: Arzenał odnaleziono dysk twardy z zapisem wszystkich książek, które tam sprzedawano za grosik. Wśród nich były trzy tomiki autorstwa Menela.
Ale do rzeczy. Atomizer nie skomentował ani słowem tego promocyjnego entuzjazmu. Ciągle zasmucony, ciągle niepewny miłości ukochanego, wpatrywał się w Dżaka, gdy ten oglądał siebie z każdej strony w lustrze. W końcu wykrztusił z siebie:
– Dżak, po co ty kupiłeś ten garnitur? Po co ci ten cały dziwny strój? Co się z tobą stało, jesteś taki dziwny, taki inny. Myślę, że ty mnie już nie kochasz.
Dżak jednak wydawał się nie słyszeć, co powiedział w tej chwili jego przyjaciel. Ciągle stał przed lustrem i się oglądał. Nagle zaczął powtarzać:
– Jesteś wielki! Jesteś wspaniały! Jesteś wielki!
Gdy to Adamski usłyszał, natychmiast przypomniał sobie mroczną sylwetkę i owłosioną kurzajkę na jej nosie.
– Jak ona się nazywała? próbował sobie w duchu przypomnieć imię tej poczwary. Coś jakby Monia Tucięostrzygą… , ale co dalej? Co dalej? milcząco szukał w pamięci. W końcu jednak skapitulował przed własnym ograniczeniem mentalnym i nazwał ją po swojemu:
– A chuj, będziesz od dziś Monią Fryzjerką.
Postanowił jednak, że nic nie powie Dżakowi o całym zajściu z Fryzjerką. Bał się, ze może to może źle wpłynąć na jego delikatną naturę. Mógłby się przestraszyć i zacząć jąkać. Ale nie pozostał bezczynny.
Kiedy Dżak jak zauroczony powtarzał do swego odbicia, że jest piękny, że jest wspaniały, Adamski wiedział, że istnieje tylko jeden sposób by wyrwać przyjaciela z marazmu. Postanowił zrobić to, co zwykle czynił, gdy Dżak wpadał w depresje. A dodać należy, że stany depresyjne od momentu, gdy powrócił on ze wsi, nie należały do rzadkich.
Bez chwili namysłu energicznie rozpiął rozporek przyjaciela, pogrzebał w nim chwilę. Wyjął na wierzch siusiaka Dżaka a następnie przystawił do niego swojego penisa.
Ten intymny rytuał chłopcy nazwali dotykaniem się pisiorami. Była to tylko ich pieszczota, o której nikomu nie mówili, był to ich nigdy nie odkryty wkład w dorobek kulturowy
cywilizacji śródziemnomorskiej.
– Cos mówiłeś!? Coś mówiłeś? zapytał głośno nagle przebudzony Dżak.
– A pytałem cię o to, po co ci ten cały garnitur i to dziwaczne ubranie odpowiedział Adamski zapinając rozporek.
– Bo właśnie wysłałem swoje wiersze na konkurs im. Kościotrupków. Wiesz kontynuował jakaś dziwna siła we mnie wstąpiła, uwierzyłem w siebie, w to, że jestem wielki i wspaniały no i wysłałem. Kupiłem oczywiście też garnitur, cylinder, kazałem sobie zrobić laskę, bo muszę dziwnie wyglądać, jak będę odbierał nagrodę.
– A skąd wiesz, że wygrasz?
– Ale ty naiwny jesteś, kochanie, przecież wiadomo, że wygram, Miłosz mi to obiecał.
